Siły postępu i cywilizacji miłości (bo jak można nie kochać uśmiechniętego tow. Napieralskiego?) złożyły jakiś czas temu do Komisji Europejskiej donos na Polskę, w którym usiłowały wykazać, jak to nasz piękny kraj jęczy pod watykańskim butem, jakimi to niebywałymi przywilejami obdarzony jest w Polsce kościół rzymsko-katolicki, jak nie przestrzega się zasad świeckiego państwa i rozdziału tronu oraz ołtarza. Słowem – tradycyjny polski ciemnogród, który do Europy wprowadziła światła, ateistyczna i tolerancyjna lewica, w nadziei, że w rodzinie europejskiej znajdzie sobie podobnych, z pomocą których ucywilizuje czarnosecinną hołotę.
Szumnie zapowiadano, że po tym donosie nareszcie „Unia weźmie się za kościół”. Członkowie komisji dokument przestudiowali (sam fakt, że zajmowali się świstkiem wysmażonym przez jakieś marginalne ugrupowanie świadczy o ich pracowitości) i, ku głębokiemu zaskoczeniu naszej lewizny, stwierdzili, że nie widzą nic niestosowne w opisanych sprawach, o żadnym łamaniu prawa, naruszaniu zasad świeckości państwa, nadużyciach oraz przywilejach finansowych nie ma mowy. Podejrzewam, że miny lewusów musiały być nietęgie, gdy czytali odpowiedź skrajnie odmienną od tej, której się spodziewali. Oni, awangarda europejska w tym zapyziałym kraju, dostali od swoich brukselskich idoli po nosie.
Osobiście ciekaw jestem, co stało za taką a nie inną decyzją Komisji. Podejrzewam, że sam donos został sprokurowany „na hurra”, bez odpowiedniego przygotowania, dokumentacji, uzasadnienia. Panowie postępowcy liczyli, że sam temat będzie wystarczająco mocnym silnikiem dla sprawy. A tu figa, okazało się, że wszystkie ich zarzuty są albo wyssane z palca albo nieudowodnione. Nie okłamujmy się, nie wszystko jest w porządku i zdolny prawnik na pewno wykazałby wiele nieprawidłowości. Ale to już robota dla lewicy, która całą sprawą dowiodła, że wszelki profesjonalizm jest jej obcy. Czekam aż w ichniejszej prasie zacznie się pomstowanie na „klerykalną” UE.
